Patates insan beslenmesinde en az buğday ve pirinç kadar önemli yer tutan bir bitkidir. Yüksek karbonhidrat miktarı ile Avrupa ve Amerika’da birçok ulusun temel besin kaynağıdır. Patates içerdiği nişasta, protein B1, B2 ve C vitaminleri ile bazı mineral maddeler nedeniyle tahıllardan sonra en fazla insan beslenmesinde ve endüstri ham maddesi olarak tüketilen bir bitkimizdir. Patates çeşitli iklim koşullarına kolayca adapte olabilmesi, ucuzluğu, alternatif bitkilerle kıyasladığında birim alandan fazla verim alınması, besin değerinin yüksek oluşu gibi nedenlerden dolayı ülkemizde değişik bölgelerde üretilmektedir. Üretimde yüksek ve kaliteli üretim için yetiştirilecek bölge seçiminden toprak hazırlığına, çeşit seçiminden gübreleme ve sulamaya, hastalıklarla mücadeleden münavebeye kadar pek çok yetiştirme tekniğini doğru uygulamak gerekmektedir. 

Niğde ve Nevşehir yörelerinde patates üretiminde yaşanan sıkıntılar patates üretiminin Konya bölgesine doğru kaymasına neden olmuştur. Konya bölgesi 2010 yılı itibari ile Türkiye patates üretiminin %7-‘ini üretmekte ve ortalama 3.7 ton/da verim ile ülke ortalamasının üzerinde bir verim değerine sahiptir.

A grubu patatesler: Piştiğinde dağılmayan bir tür olarak bu gruptaki patatesler daha çok salatalarda kullanıma uygundur. Buharda pişirilir, kumpir için tercih edilebilir. Dokusu sıkı, nişasta oranı daha azdır. Charlotte, amandine, belle de fontenay bu grup patatese girmektedir.

Charlotte genellikle tek tip, pürüzsüz tenli yumrulardan oluşan patates türüdür. Soluk sarı renklidir. Amandine patates türü ise daha sert ve sarı, katı etlidir. Hafif aromalı bir tadı vardır. Kızartmalar için daha az uygundur. A grubuna giren bir diğer patates olan belle de fontenay ise daha pürüzsüz, sıkı ve mumsu bir yapıdadır. Salata ve haşlamalar için uygundur.

B grubu patatesler: Pişince genellikle dağılan, sulu yemekler, graten ve çorbalarda kullanıma daha uygun olan bu tür patatesler az nişastalıdır, dokusu nispeten sıkıdır. Manon, ostara, sirtema ve bazı beyaz patates çeşitleri bu gruba girer.

Manon patates genellikle kızartmalar için uygundur. Sarı renkli ve etlidir. Ostara, daha uzun yapılı ve ovaldir. Üzerinde sığ gözleri vardır. Sarı etlidir. Sirtema ise sert yapılı, Avrupa’nın sıcak bölgelerinde yetişen bir türdür. Güney Avrupa ülkelerinde popüler bir çeşittir.

C grubu patatesler: Yumuşak dokulu, piştiğinde dağılan ve daha çok kızartmalık olarak kullanılan, püre, çorba ve fırında pişirmeye uygun olup bol nişastalı patateslerdir. Monalisa, agria, bintje, Adapazarı patatesi bu gruba girer.

Monalisa patatesleri uzun süreli depolama için uygun olup, tek tip yumru şeklindedir. Birçok pişirme türüne uygundur. Agria’lar ise orta büyüklükte, oval-uzun şekillidirler. Soluk sarı-açık altın renkte olan bu patatesler genellikle sonbaharda yetişir.

Agria patatesleri güçlü bir lif kaynağıdır. Bir diğer C grubu patatesi olan bintje ise orta boylu, lezzetli sarı etli bir yapıdadır. Diğer türlere göre biraz daha minyondur. Günümüzden uzun yıllar önce bölgeye getirilen Adapazarı patatesinin de üretimi gerilemiştir.

D grubu patatesler: Bol nişastalı, mutfakta kullanım alanı olmayan türlerdir. Nişasta üretimi için kullanılırlar. Ülkemizde yaygın tüketilen ve kolay y